အခမ္းအနားမႉး။ ။ ကခ်င္ျပည္နယ္ကိုယ္စားလွယ္ ဒူးဝါးေဇာ္လြန္းက ေထာက္ခံတင္ျပပါလိမ့္မယ္။
ၾသဘာသံမ်ား
ဒူးဝါးေဇာ္လြန္း
ႏိုင္ငံေတာ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္နဲ႔ အစိုးရအဖြဲ႔ဝင္ဝန္ႀကီးမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းအသီးသီးမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ားခင္ဗ်ား။ ဒီႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ က်င္းပရျခင္းဟာ က်ေနာ္မ်ားရဲ႕ ဖြဲ႔စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒႀကီးကို ဆန္းစစ္ရေအာင္လို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က စီစဥ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္တယ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။
အခုလို တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစု ကိုယ္စားလွယ္ေပါင္းစံု၊ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းအသီးသီး ေခါင္းေဆာင္ေပါင္း စံုညီစြာ ဆံုမိၾကျခင္းဟာ အေၾကာင္းမဲ့ ဆံုၾကျခင္းမဟုတ္ပါ။ အေၾကာင္းရွိလို႔သာ စံုညီစြာ ဆံုမိၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အနာတခုခုေတာ့ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီအနာကို ေစာေစာစီးစီး အခ်ိန္မီ မကုျဖစ္လွ်င္ ဒုကၡေတြ႔ၾကရေတာ့မယ္ဆိုတာကို တင္ၾကိဳျမင္တဲ့၊ ျမင္မိတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က အနာတျခား ေဆးတျခားမျဖစ္ရေလေအာင္ မိသားစုဝင္ေတြ ေခၚၿပီး အနာနဲ႔တည့္တဲ့ အားေဆး နည္းရွာရေအာင္လို႔ ဖိတ္ေခၚျခင္းျဖစ္တာဘဲလို႔လည္း ယူဆမိပါတယ္။ က်ေနာ္မ်ားတေတြ ဒုကၡေတြ႔ရံုမက ကာလနာက်ၿပီး တရြာလံုး ပ်က္ႏိုင္မယ့္ ေဘးအႏၲရာယ္ဆိုးႀကီးကို အေဝးကျမင္မိၿပီး ကာကြယ္တဲ့ေဆး ေဖာ္ဖို႔စီစဥ္လိုက္ေသာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္အား က်ေနာ္မ်ား ေက်းဇူးမတင္ဘဲ မေနႏိုင္ပါ။
ဤႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲႀကီးဟာျဖင့္ ျပည္ေထာင္စုႀကီးအတြက္ အဘိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အျမတ္ထြက္လိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္မိတဲ့အတြက္ အလြန္ေလးနက္လွေသာ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ ႀကီးဟု ေလးစားမိပါတယ္။
အနာတခုခုေတာ့ျဖစ္ေနၿပီဆိုတာ လူတိုင္းသိႏုိင္ပါၿပီ။ ဒီအနာဟာ ဘာအနာမ်ိဳးလဲ၊ ဘယ္ကေပၚလာတဲ့အနာလဲဆိုတာကို ဇစ္ျမစ္ရွာၿပီးမွ ေဆးကုရလြယ္ပါလိမ့္မယ္။ ျပည္ ေထာင္စုအတြင္းမွာ ျပည္ေထာင္စုတခုလံုးကို ထိခိုက္ေစတဲ့ အနာအဆာ ေပၚလာလွ်င္ ဝိုင္းဝန္းကာကြယ္ ကုစားဖို႔ တာဝန္ရွိၾကတဲ့အတိုင္း ျပည္နယ္မ်ားညီၫြတ္ေရးအဖဲြ႔ ဥကၠ႒ႀကီး၏ တင္ျပခ်က္မ်ားကို ေထာက္ခံရင္း အနည္းငယ္ ထပ္ျဖည့္တင္ျပလိုက္ပါတယ္။
ယခုအခ်ိန္အခါမွာ ျပည္နယ္သားမ်ားဟာ မေက်မနပ္မႈမ်ားျပားလာၿပီး ျပည္မသားမ်ားအေပၚ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္လာတဲ့ ပြစိပြစိေရာဂါဟာ တျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္ေပၚလာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လမ္းၫႊန္ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုနဲ႔ ယခုအမွန္တကယ္ ျဖစ္တည္ေနတဲ့ ျပည္ေထာင္စု ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုဟာ မ်ားစြာကြဲျပား ျခားနားေနတာေၾကာင့္တေၾကာင္း၊ လြတ္လပ္ေရးမရမီ အခ်ိန္နဲ႔ လြတ္လပ္ေရး အရယူၿပီးေသာ စပ္ကူးမတ္ကူးအခ်ိန္တြင္ ေတာင္တန္းေဒသ လူနည္းစုမ်ားျဖစ္ေသာ ရွမ္း၊ ကခ်င္း၊ ခ်င္း အစရွိတဲ့ လူနည္းစုမ်ားက လြတ္လပ္ေရး ရတဲ့အခါ ဘယ္လို ျပည္ေထာင္စုမ်ိဳးကို ဖြဲ႔စည္း၍ ေနထိုင္လိုေၾကာင္း ဗမာ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို မိမိတို႔ဆႏၵ အႀကိမ္ႀကိမ္ထုတ္ေဖာ္ခဲ့ေသာ ျပည္ေထာင္စု ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုနဲ႔ အမွန္ဖြဲ႔စည္းခဲ့ေသာ ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုမွာ အေတာ္ကြဲလြဲေနျခင္းေၾကာင့္တေၾကာင္း ဝမ္းနည္းဖြယ္ မေက်မနပ္မႈအမ်ိဳးမ်ိဳး ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လမ္းၫႊန္ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုနဲ႔ ျပည္နယ္သားမ်ားလိုလားတဲ့ ျပည္ေထာင္စု ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုမွာ အဓိကအေျခခံသေဘာနဲ႔တူညီၾကတဲ့အတြက္ မ်ားစြာ သေဘာ တိုက္ဆိုင္မႈျဖစ္ပါတယ္။
ျပည္နယ္သားလူနည္းစုမ်ားက ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳး ျပည္ေထာင္စု တည္လိုတယ္ဆိုတာကို လြတ္လပ္ေရးမရမီ (၁၉၄၇) ခု၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ၊ ေတာင္ပိုင္းရွမ္းျပည္နယ္ ပင္လံုျမိဳ႕၌ က်င္းပခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသားညီလာခံ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ေသာ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ လူနည္းစုေခါင္းေဆာင္မ်ားေတြ႔ဆံု၍ လြတ္လပ္ေရးရလာတဲ့အခါ တန္းတူညီမွ်ေရးကို အဓိကအေျခခံထား၍ ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႔စည္းေရး ေဆြးေႏြးနားလည္မႈရရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စုႀကီး ေမြးထုတ္ေသာ အမ်ိဳးသား ညီလာခံႀကီးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ရာဇဝင္တြင္ေလာက္ေသာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကိုလည္း ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ ၄င္းျပင္ (၁၉၄၇) ဧၿပီလ၊ ေမျမိဳ႕၌ Dr. Reese William ေခါင္းေဆာင္ေသာ နယ္စပ္ေဒသ စံုစမ္းေရးေကာ္မတီ ေရွ႔ေမွာက္တြင္လည္း ရွမ္း၊ ကခ်င္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက မိမိတို႔ရဲ႕လိုအင္ဆႏၵကို မည္ကဲ့သို႔အစစ္ခံေၾကာင္း၊ အဆိုပါေကာ္မတီရဲ႕ အစီရင္ခံစာ၌ နယ္စပ္ေဒသမ်ား၏ အနာဂတ္အေရး၊ ရွမ္းျပည္၊ ကခ်င္ျပည္ ေတာင္တန္းနယ္မ်ားမွ သက္ေသမ်ားသည္ ရွမ္းျပည္နယ္ႏွင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္ပါဝင္ေသာ ျပည္ေထာင္စုအတြင္းရွိ မိမိတို႔ ျပည္နယ္မ်ားအတြက္ ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရရွိရန္ ဆႏၵရွိေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ အမ်ားႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာဌာနအခ်ိဳ႕ကို ျပည္ေထာင္စု ဗဟိုအစိုးရသို႔လႊဲအပ္ရန္ သေဘာတူေၾကာင္း စသျဖင့္ ရွမ္း၊ ကခ်င္မ်ား၏ လိုအင္ဆႏၵကို ျပခဲ့ၾကပါတယ္။ ေတာင္တန္းသား လူနည္းစုမ်ားရဲ႕ လိုအင္ဆႏၵအရဆိုလွ်င္ ျပည္ေထာင္စု စစ္စစ္ ဖြဲ႔စည္းရန္ပင္ျဖစ္ပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးမရမီ အခ်ိန္မ်ား၌ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ရဲ႕ ေသြးခြဲစနစ္ေၾကာင့္ လူနည္းစုမ်ားဟာ လူမ်ားစုျဖစ္ေသာ ဗမာလူမ်ိဳးမ်ားအေပၚ အထင္အျမင္မွားမႈမ်ား ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရး အတူရယူရေအာင္လို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ဖိတ္ေခၚစုစည္းတဲ့အခါ ေတြေဝေနၾကပါေသးတယ္။
အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ကခ်င္အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္မ်ား (၁၉၄၆)ခု ႏိုဝဘၤာလ(၂၉)ရက္ေန႔ ျမစ္ႀကီးနားျမိဳ႕တြင္ ေတြ႔ဆံုၾကတဲ့အခါ၌လည္းေကာင္း၊ ပင္လံုညီလာခံတြင္ လူနည္းစုေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုတဲ့အခါ ၌လည္းေကာင္း၊ ဖဆပလ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ပဏာမျပင္ဆင္မႈညီလာခံတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ေရးဆြဲရမယ့္အေျခခံဥပေဒနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လမ္းၫႊန္ျပဌာန္းခ်က္မ်ားေတြ႔ရွိေသာ အခါ၌လည္းေကာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ မွန္ကန္ေသာ အမ်ိဳးသားေရး ဝါဒျဖစ္ေသာ (၁)တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုမ်ားရဲ႕ တန္းတူေရး၊ (၂)လူမ်ိဳးစုတိုင္း ရပိုင္ခြင့္အျပည့္အဝရရွိေစေရး၊ (၃)လူမ်ိဳးစုမ်ားရဲ႕အခြင့္အေရးကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရးကို က်ေနာ္မ်ား ၾကားသိလာၾကတဲ့အခါ ခ်က္ခ်င္း စိတ္ေျပာင္းလဲ၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အမႉးျပဳေသာ ဗမာေခါင္းေဆာင္မ်ားကို အယံုႀကီးယံု၍ အားကိုး အားထား ျပဳလာၾကပါတယ္။ ရာဇဝင္တြင္ မၾကံဳစဖူးေအာင္ အမ်ိဳးသား စည္းလံုးညီၫြတ္ျခင္း ရခဲ့ၾကပါတယ္။
တိုင္းျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ေခၚ၍ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲၾကစဥ္ အခါကလည္း ဗမာေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ဘယ္ေလာက္ ယံုသြားသလဲဆိုတာေတာ့ ပံုၿပီးအပ္တဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာပါဘဲ။ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳညီလာခံ က်င္းပေနဆဲ အခ်ိန္တြင္ လူမသမာတစုရဲ႕ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔တကြ ေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႕ လုပ္ၾကံခံရၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ အဆံုးသတ္ေရးဆြဲေသာ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ မွန္ကန္ေသာ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒနဲ႔လည္း မညီၫြတ္၊ လူနည္းစုမ်ား လိုလားေသာမူနဲ႔လည္း ကြဲလြဲေနတာကို တစတစ ေတြ႔ျမင္လာၾကပါတယ္။ ဤဖြဲ႔စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒကို (၁၄)ႏွစ္ပါတ္လံုး က်င့္သံုးလာတဲ့အခါ အခက္အခဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြ႔ၾကံဳ၍ မျပည့္မစံုျဖစ္ေနတာကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ဤဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒအရ က်င့္သံုးလာတဲ့အခါ မူလအဓိကအေျခခံမ်ား ပါမလာေသာေၾကာင့္ ‘မွန္းခ်က္နဲ႔ ႏွမ္းထြက္ မကိုက္’ ဆိုသလို ျပည္ေထာင္စုရဲ႕အႏွစ္သာရ ကြယ္ေပ်ာက္ၿပီး ဆားမခပ္ေသာဟင္းလ်ာကဲ့သို႔ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ျဖစ္ေနပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရး ရခါစအခ်ိန္တြင္ လူနည္းစုမ်ားဟာ ဝမ္းသာမဆံုးျဖစ္ကာ မိမိတို႔ ကံၾကမၼာကို မိမိတို႔ဖန္တီးႏိုင္ေတာ့မယ္၊ ကိုယ့္ျပည္နယ္ရဲ႕တိုးတက္ႀကီးပြားမႈ အစြမ္းကုန္ လုပ္ႏုိင္ေတာ့မယ္လို႔ အားတက္ၾကပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္ တႏွစ္မွ ႏွစ္ႏွစ္သို႔ တစတစ ၾကာလာတဲ့အခါ မိမိတို႔ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္နဲ႔ ကြာျခားလာေသာအျဖစ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကရေသာအခါ မေၾကမနပ္မႈ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ စိတ္ပ်က္လာၾကပါတယ္။ ဗမာျပည္မသားမ်ားနဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့ေနရာမွာလည္း မၾကာခဏ အဆင္မေျပမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ ျပည္မသားမ်ားက ျပည္နယ္သားမ်ားအေပၚ ဖိႏွိပ္တယ္၊ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တယ္၊ ဝင္စြက္တယ္။ လူမ်ိဳးႀကီး ဝါဒက်င့္သံုးတယ္လို႔ ထင္ျမင္ကာ အတင္းအဖ်င္း ေျပာလာၾကပါတယ္။
ထိုကဲ့သို႔ေသာ အျမင္မ်ိဳးဟာ ကခ်င္တမ်ိဳးထဲနဲ႔သာျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရွမ္းလည္း ျဖစ္ေပၚတယ္။ အျခား လူမ်ိဳးတိုင္းလည္း ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါတယ္။ ဗမာလူမ်ိဳးႀကီးဝါဒ က်င့္သံုးတယ္လို႔စြပ္စြဲလွ်င္ ဗမာေခါင္းေဆာင္မ်ားက “မဟုတ္ဘူး” လို႔ ျငင္းဆန္ၾကမွာဘဲ။ လူမ်ိဳးႀကီးဝါဒမရွိမွန္းကို က်ေနာ္မ်ားက ယံုၾကည္ၾကေသာ္လည္း လက္ရွိအေျခခံဥပေဒက လူမ်ိဳးႀကီးဝါဒကို ရွိေအာင္ ဖန္တီးေပးေနတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ျငင္းႏိုင္ၾကမယ္မထင္ပါ။ အေျခခံ ဥပေဒ ပုဒ္မ(၂၂၂)တြင္ ဗမာဟာ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔ဝင္တဦးသာျဖစ္ရမယ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ အေျခခံဥပေဒပုဒ္မ(၈)အရ အျခားအဖြဲ႔ဝင္ ျပည္နယ္မ်ား အေပၚတြင္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံအေနႏွင့္ စိုးမိုး၍ အာဏာလႊမ္းမိုးထားျခင္းကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ ဤအခ်က္သည္ပင္ လွ်င္ ျပည္မသားမ်ားကို လူမ်ိဳးႀကီးဝါဒ အတင္းထိုးၿပီး ေပးသကဲ့သို႔ျဖစ္ေစ၍ လူမ်ိဳးႀကီးနဲ႔ လူမ်ိဳးငယ္ ႏွစ္စားရွိေအာင္ ခြဲျခားေစေသာ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္သည္ပင္လွ်င္ တန္းတူေရး၊ မွန္ကန္သည့္ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒႏွင့္ ဖီလာ ဆန္႔က်င္ေနပါၿပီ။ လက္ရွိ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒကို ဥပေဒေရးရႈေဒါင့္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရႈေဒါင့္၊ အမ်ိဳးသားေရး ရႈေဒါင့္က ၾကည့္လွ်င္ အမ်ိဳးသားလကၡဏာမေဆာင္၊ ခ်ိဳ႕ယြင္းေနတဲ့အတြက္ ယၡဳအခါ အမ်ိဳးသားမ်ား စည္းလံုး ညီၫြတ္မႈဟာ ေလ်ာ့လ်ဲလာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကခ်င္ျပည္နယ္နဲ႔သက္ဆိုင္ေသာ အေျခခံဥပေဒ၌ အျခားျပည္နယ္မ်ားနဲ႔ တမူထူးျခားၿပီး လူမ်ိဳးေရးခြဲျခား၍ အခြင့္အေရးကာကြယ္ေပးထား ေသာပုဒ္မမ်ား ထည့္သြင္းထားတာကို ေတြ႔ရွိရပါတယ္။ ဒီအခ်က္ဟာလည္း အမ်ိဳးသားေရးကိုမေဆာင္၊ လူမ်ိဳးေရးပ႗ိပကၡျဖစ္မႈကို အစဥ္ဖန္တီးေပးရာေရာက္ေစပါတယ္။
အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့အတိုင္း လက္ရွိအေျခခံဥပေဒအရ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႔စည္းပံုဟာ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့အတြက္ မေက်နပ္မႈေတြ၊ အထင္လြဲမွားမႈေတြ ေပၚထြက္လာၿပီး အမ်ိဳးသားမ်ားရဲ႕စည္းလံုးမႈကို ထိခိုက္ ေလ်ာ့လ်ဲေစခဲ့ပါတယ္။ ဤအတိုင္းသာ ဆက္လက္သြားၾကမယ္ဆိုရင္ ျပည္ေထာင္စုႀကီးျပိဳကြဲရန္ပင္ စိုးရိမ္ပူပန္ခဲ့ပါတယ္။ အမ်ိဳးသားစည္းလံုး ညီၫြတ္မႈခိုင္ျမဲ၍ ျပည္ေထာင္စုႀကီးတည္တ့ံရန္မွာ လက္ရွိ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ျပင္တဲ့အခါမွာလည္း မွန္ကန္တဲ့အမ်ိဳးသားေရး လကၡဏာကိုေဆာင္ေသာ တန္းတူေရးနဲ႔ ရပိုင္ခြင့္ အျပည့္အဝရရွိေရးကို အဓိက အေျခခံထားလ်က္(၁) ဗမာျပည္မကို ျပည္ေထာင္စု အဖြဲ႔ဝင္ျပည္နယ္ဖြဲ႔ေရး၊ (၂)လႊတ္ေတာ္ ႏွစ္ရပ္အား အာဏာတူေပးေရး၊ (၃)လူမ်ိဳးစုလႊတ္ေတာ္တြင္ တူညီေသာ ကိုယ္စားလွယ္ေစလႊတ္ေရး၊ (၄)အမ်ားႏွင့္ စပ္ဆိုင္ေသာဌာနတခ်ိဳ႕ကို ဗဟိုအစိုးရသို႔ အာဏာလႊဲအပ္၍ က်န္အာဏာမ်ား အားလံုးကို ျပည္နယ္၌ထားရွိေရး၊ (၅)ျပည္ေထာင္စုဘ႑ာေတာ္ကို မွ်တစြာခြဲေဝေရး စေသာအခ်က္မ်ားပါဝင္သည့္ ျပည္ေထာင္စု ၾကန္အင္လကၡဏာႏွင့္ ျပည့္စံုသည့္ ျပည္ေထာင္စု ျပဳျပင္ဖြဲ႔စည္းမွသာလွ်င္ အမ်ိဳးသား စည္းလံုးညီၫြတ္မႈႀကီး ခိုင္ျမဲမယ္၊ ျပည္ေထာင္စုႀကီးလည္း တည္တန္႔မယ္လို႔ တထစ္ခ်ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။
က်ေနာ္မ်ား ဖက္ဒရယ္ေခၚတဲ့ ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္ ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းရန္ အဆိုျပဳျခင္းဟာ လူမ်ိဳးေရးကို ႏိႈးဆြေပးျခင္း မဟုတ္ပါ။ (Confederation)ေခၚတဲ့ အလြန္ျမင့္မားတဲ့ ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႔ရန္ အေရးဆိုျခင္းတလည္း မဟုတ္ပါ။ အမ်ိဳးသား စည္းလံုးညီၫြတ္မႈကို တကယ္ရယူႏုိင္ေသာ ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္ကို ဖြဲ႔စည္းျခင္းသာ မွန္ကန္သည္ဟု ယံုၾကည္ျခင္း ျဖစ္သည့္အတြက္ တင္ျပရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ၾသဘာသံမ်ား
